Wszystkim zakochanym życzę na okazję dnia po okazji: dużo czułości, niewezbranych zastępów cierpliwości i monopolu na krótką pamięć!
I wtłoczcie to sobie do główek - kochać trza cały rok! Tylko wtedy magia walentynkowego święta będzie siać swe czary!
Bądźcie kochani zakochani!
Udało się nam jedynie szybkim okiem aparatu uwiecznić kilka chwil ze śnieżnych szaleństw Batmana.
Podziwiajcie zatem i gratulujcie mi Chłopa na schwał!
Powodzenia, kochani zdeterminowani!
Hmmm, ostatnim razem, gdy udało mi się równie skutecznie zneutralizować untensilium kuchenne, było to okresie pierwszych samotnych prób nawigacji po kuchennych terenach. Otóż, zdecydowałam się ugotować wodę (bardzo odważny krok, jak na to popatrzę z dzisiejszej perspektywy) w czajniku z gwizdkiem (pamiętacie jeszcze takie? a może wciąż ich jeszcze używacie?), który po godzinie okazał się zupełnie pusty. Cóż, nawet Salomon nie podjąłby się takie zadania a i ja Chuckiem Norrisem nie jestem - plastikowy uchwyt spłynął dali'iowskim strumieniem po stalowej rozgrzanej powierzchni i pokrył gęstą bulgoczącą mazią kratkę palnika. To się nazywa "trwałością pamięci" - odór gotującego się plastiku jeszcze teraz dusi mnie w gardle! No, ale gar garem - postanowiłam się nie poddać terroryzmowi rzeczy martwej, i to bardzo martwej, i nastawiłam kolejny gar, by z sukcesem tym razem postawić przed moim osobistym fanem Bożonarodzeniowego deseru śląskiego kubas smacznej moczki (której osobiście nie lubię, ale szanuję gusta innych i łatwo ulegam ich namowom, nawet tak niewdzięcznym moim kubkom smakowym).
Generalnie, przy zachowaniu koncentracji na standardowym poziomie kucharskim, powinien eksperyment zakończyć się bez zbędnych ofiar.
Kolorowych snów o Chucku Norrisie (który wynalazł wszystkie barwy oprócz ...różowej. Ta podobno jest dziełem Toma Cruse'a) harcerze!
Bycie ambitnym naiwniakiem wcale a wcale nie pomoże nikomu w życiu w dojściu do wielkich tytułów. Co więcej można być upartym marzycielem i walić kilogramami publikacji do drzwi grona wielkich głów, a i tak wszystko przełoży się na algorytmy humorów ciał naukowych, sceptycyzm niezwyciężony skamieniałych twórców przejrzałych teorii, rachunki ... za telefon i papier do drukarki, miast dofinansowania do konferencji czy zakupu nowej aparatury.
A by konkretnie dojść do wypoconego i nieprzemyślnie wybranego tytułu pana / pani doktor, trzeba przejść zupełnie nieoczekiwaną drogę ciągu nowych doświadczeń. By skrócić niektórym ten wielki naukowy eksperyment, na stronach PHD Comics pojawiają się często wskazówki jak w miarę bezboleśnie nawigować w doktoranckiej egzystencji. Poniżej jedna z nich. Jeśli jesteście drogim phd, bądź macie nieopatrzną ochotę nim zostać, proponuję wbić sobie w głowę poniższą metodę w dochodzeniu do obranego ściśle naukowego celu.
Powodzenia, szaleni jeszcze-zanim-naukowcy!
Przydział - ja będę w duecie z Jeżynką (Myrtille na zdjęciu obok), dorodną hensonką (wyrastałam ponad resztę i ze swego bocianiego siodła wyprzedzałam wszystkich w obserwacjach okolicy). Po oporządzeniu i wyekwipowaniu naszych kolegów i koleżanek ruszyliśmy w drogę. Czas ku przygodzie! Najpierw był, pamiętam, przymarznięty strumyk, kilka kupek śniegu zapomnianego przez słońce, które świeciło dorodnie w nasze twarze. Po małej rozgrzewce w stępie, rozgrzewający kłus przez miasteczko i tyle z cywilizacji aż do południa. Czym bardziej niknęły dymki kominów z naszego widoku, tym bardziej robiło się zimno, stromo i pod górkę. Jeszcze chwilka, jeszcze momencik i… witajcie w krainie białej pani. Warstwa śniegu przyrastała powoli z każdym metrem pod górkę, i tak czym więcej śniegu, tym mniej miałam na sobie: szalik, czapka, wierzchnia para rękawiczek lądowały kolejno w torbach przytroczonych do siodła.
Wszyscy zapomnieli o -8°C. A wokół królowała biel pokryta niewinnymi śladami stópek ptasząt, kozic i naszymi świeżymi odciskami kopyt. I ta gra światła pośród łysych drzew i soczystej zieleni świerków, widok zupełnie z innej planety u naszych stóp i my, zagubieni gdzieś w wysokościach cichych samotnych gór.
Kiedy w zmierzchającym już późnym popołudniu docieraliśmy do stajni, zalegała między nami sakralna cisza - żal nam było już wracać, bo przecież byliśmy tylko w połowie naszej przygody i tylko dzień przed jej końcem. Jedyną pocieszającą rzeczą było fondue przygotowane specjalnie dla nas w schronisku. Pstryk i już byliśmy w łóżku - najedzeni, rozgrzani i niecierpliwi poranka.
I znów kilka galopów i pięknych kłusów, powierzchnie jezior ukrytych pod grubym błyszczącym lodem, 
zaczarowane podróże między wiosną i zimą, obiad po jurajsku, niezliczone historie szefa i czego jeszcze tylko dusza zapragnie by nie myśleć o powrocie do domu.
Wyjaśniam: zdjęcia 5 (Lonsomecowgirl)/6 (Quenotte na Piq de l'Aigle)/7 (Zaczarowany las) są produkcji Grande Modeste. Grand merci pour m'autoriser la publication de tes photos, chère C! Pozostałe fotki należą do autora bloga (czyli mnie).Zdjęcia posegregowane, pikassy wysłane do wszystkich zainteresowanych, otrzymane pikassy pooglądane i skomentowane. Zostaje mi tylko przysiąść nieco fałdów i zebrać wypad do Jury w konkretny fotoreportaż.
Ale to dopiero mi się uda w piątek, i to po wielkim zmywaniu podłóg i okien: panny domagają się szmaty już od początku roku (strasznie burdelowo to brzmi, ale taka prawda). Nie ma to jak nawał obowiązków prowokujący nowe zadania. Wnerwia mnie niepowściągliwie (czyli wkurwia) constant między sprawami załatwionymi i tymi czekającymi na swoją kolej: sznuruje jedną rzecz, coś nowego się rozsupłuje za drzwiami i już wali we wrota. I tak w dzikim szale robót różnych istotne staje się zatrzymanie od czasu do czasu nad swojsko zwanymi duperelami – tu wpis do bloga, tam golenie nóg, beztroski wypad do kina czy powolne rozkładanie się na elementy pierwsze przy zaległej lekturze.
Ale póki co – w piątek wszystko trza na głowie postawić i porządki odwalić, by mieć później czas na dokładniejsze pooglądanie zdjęć i wystukanie dla potrzeb pamięci (mojej oczywiście) kilka zdań, które choć cząsteczkowo zamkną w sobie cudne widoki gór i dzikie galopy w śniegu francuskiej Jury.
Dobre, nie? W każdym razie morał jest następujący: uważajcie, jeśli wychodzicie do knajpy z chemikiem!
, może szczątek gumki godnej podmiętolenia:
, czy sznurek roztargnionego marynarza:
, panna Churchill ćmi swe zdobycze niczym niezliczone cygara.
